Strona poświęcona pingwiną
Etymologia słowa penguin wciąż trapi językoznawców. Nazwa ta pochodzi rzekomo z języka walijskiego, w którym pen gwyn oznaczało dosłownie biała głowa. Termin był początkowo używany do opisu alki olbrzymiej, już niestety nieobecnej w panteonie żywej fauny tego globu.
- Pingwin długoczuby
- Pingwin szczotkoczuby
- Pingwin żółtooki
- Pingwin przyladkowy
- Pingwin równikowy
- Pingwin skalny
- Pingwin złotoczuby
- Pingwin grubodzioby
- Pingwin grzebieniasty
- Pingwin peruwiański
- Pingwin Adeli
- Pingwin białobrewy
- Pingwin cesarski
- Pingwin magellański
- Pingwin królewski
- Pingwin mały
- Pingwin maskowy
[ 1 ]
[ 2 ]
[ 3 ]
[ 4 ]
[ 5 ]
Pingwiny opanowały półkule południową. Żadnego gatunku nie spotkamy na północ od równika, w tym na biegunie północnym. Poza wspomnianymi przez nas powyżej gatunkami, reszta pingwinów występuje na subantarktycznych wysepkach lub wybrzeżach Ameryki Południowej, Afryki Południowej, Australii i Nowej Zelandii.
- 20 stycznia obchodzony jest Światowy Dzień Wiedzy o Pingwinach
- Pingwiny żyją stadnie na krze lodowej.
- Najwięcej gatunków pingwinów występuje w pobliżu Nowej Zelandii.
- Pingwin cesarski żyje średnio około 20 lat. Najstarszy pingwin dożył prawie 40 lat.
- Patrząc na pingwina ma się wrażenie, że ma on bardzo krótkie nóżki. Nie jest to prawda. Większa część nóg składająca się z krótkiej kości udowej, kolana, kości piszczelowej i strzałkowej jest schowana pod piórami.
- Pierwsze pingwiny na Ziemi potrafiły latać, jednak wraz ze zmianą warunków życia po prostu zapomniały, jak to się robi.
- Popularną metodą przemieszczania się dla tych zwierząt jest saneczkowanie, czyli po prostu ślizganie się na brzuchu po lodzie i śniegu. Ma to też swoją nazwę - tobogganing.
- Zwierzęta te znacznie lepiej widzą pod wodą, niż na lądzie.
Pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri)
Występowanie i środowisko
To ptak żyjący na Antarktydzie i w wodach wokół kontynentu.
Tryb życia i zachowanie
W zasadzie prowadzi morki tryb życia. Na ląd wychodzi na lęgi. Porusza się po lądzie w postawie wyprostowanej, kołysząc się charakterystycznie na boki.
Morfologia i anatomia
Dorasta do 120 cm długości ciała i osiąga 22-45 kg masy ciała.
Pożywienie
Poluje na ryby, skorupiaki i głowonogi.
Rozmnażanie
Gniazduje w koloniach lęgowych na stałym lądzie na Antarktydzie. Ptaki wędrują na miejsce lęgów nawet 100 km. Samica znosi jedno jajo, które jest wysiadywane przez 64 dni przez samca. Samiec trzyma jajo na stopach i przykrywa fałdem skórnym brzucha. Ptaki stoją blisko siebie, nie tracąc w ten sposób zbyt wiele ciepła. Co ciekawe, dzieje się to w okresie zimy na Antarktydzie. Pisklęta wykluwają się więc wiosną. W czasie wysiadywania samice przebywają na morzu w odległości nawet 150 km. Po wylęgu młode są karmione wydzieliną z wola samców. Wiosną kolonia lęgowa, dzięki roztopom, jest bliżej wody, samice przybywają i karmią młode, a samce wracają do morza. W końcowej fazie młode jest karmione przez samca i samicę. Latem młode osiągają samodzielność. Pisklęta od czasu do czasu przebywają w "szkółkach".
Ochrona i zagrożenia
Gatunek ten bliski jest zagrożenia wymarciem. Ma status NT w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych.
Ciekawostki
To niewątpliwie najbardziej wytrzymały na niskie temperatury ptak na świecie.
